Yargıç Clarence Thomas’ın sorunları, Yüksek Mahkeme’de gizlenen çok daha büyük bir hesap verebilirlik sorununu ortaya koyuyor

• Yüksek Mahkeme Yargıcı Clarence Thomas, son haftalarda bir suistimal iddiaları dalgasıyla karşı karşıya kaldı.
• Hukuk profesörü Steve Vladeck, Insider’a üst mahkemenin var olmayan uygulama mekanizmaları hakkında konuştu.
• “Buradaki asıl sorun, bir kurum olarak mahkemenin kendisini denetlemek için etkili bir yolunun olmamasıdır” dedi.

Amerika Birleşik Devletleri Yüksek Mahkemesi, kamuoyunun mahkemeye olan güvenini sarsan ve güçlü yargıçların ömür boyu konumları hakkında soru ve endişelere yol açan son skandal dalgasıyla karşı karşıya.

Tartışma, esas olarak, çocukluk evini GOP mega bağışçısı Harlan Crow’a satışı açıklamadan sattığını ve on yıllarca süren pahalı ödemeleri kabul ettiğini iddia eden bir dizi ProPublica raporunun ardından şu anda adli suistimal suçlamalarıyla karşı karşıya kalan en uzun süredir hizmet veren mevcut adalet olan Clarence Thomas’ın etrafında toplanıyor. açıklanmayan – Crow’dan tatiller.

Thomas, Crow’dan gelen hediyeleri kabul etmesine izin verildiğini, çünkü siyasete büyük zaman harcayan kişinin hiçbir zaman “mahkeme önünde işi” olmadığını savunarak kendisini bir dizi suçlamaya karşı savundu.

Ancak Pazartesi günü yayınlanan bir Bloomberg raporu, Crow aile şirketi – Crow’un babasının emlak işinin bir parçası olan Trammell Crow Residential Co. – ile ilgili bir temyiz davasının aslında 2004 yılında mahkemeye gittiğini ve Thomas’ın kendisini geri çekmediğini ortaya çıkardı.

Crow, Bloomberg’in bu haftaki haberine yanıt olarak, Thomas’la hiçbir zaman mahkeme işlerini tartışmadığını veya adaleti etkilemeye çalışmadığını söyledi ve ayrıca Dallas Morning News’e son raporların “siyasi bir suikast işi” olduğunu söyledi.

Şirket, Bloomberg’e yaptığı açıklamada, “Bu dava sırasında, Trammell Crow Residential, ayrı bir yönetim ekibi ve kendi bağımsız operasyonları ile Crow Holdings’ten tamamen bağımsız olarak faaliyet gösteriyordu.”

Demokratlar, Thomas’ın görevden alınması çağrısında bulundu – hukuk uzmanları bunun bir başlangıç ​​olmadığını söyledi – ve Senato Yargı Komitesi, Baş Yargıç John Roberts’ı raporların ardından mahkeme etiği hakkında ifade vermeye davet etti. Robert reddetti.

Ardından, Salı günü, bir başka Yüksek Mahkeme yargıcı, Politico’nun Yargıç Neil Gorsuch’un üst mahkeme tarafından onaylandıktan birkaç gün sonra büyük bir hukuk firmasının başına mülk sattığını ve alıcıya federal açıklamasını not etmeyi reddettiğini bildirmesinin ardından kendini zor durumda buldu. formlar.

Yargıtay, iddialarla ilgili görüş talebine hemen yanıt vermedi.

Artan sorunlar, yargıçların, özellikle ömür boyu atamaları göz önüne alındığında, hesap verebilirlikten yoksun olduklarına dair konuşmalara da yol açtı. Yüksek Mahkeme, belirli bir etik kurallarına bağlı olmayan tek mahkeme olsa da, en üst yargıçlar da dahil olmak üzere tüm federal yargıçların etik tüzüklere uyması ve mali açıklama formları doldurmaları beklenir. Ancak üst mahkeme, disiplin cezalarından veya uygulama politikalarından önemli ölçüde yoksundur.

Texas Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde profesör ve yakında çıkacak olan “The Shadow Docket: How the Supreme Court Uses Stealth Rulings to Biriktirmek ve Cumhuriyet’i Zayıflatmak” kitabının yazarı Steve Vladeck, Insider’a son tartışmaların bir yaptırıma işaret ettiğini söyledi. mahkemede, yargıçların bireysel görevi kötüye kullanmasından çok daha büyük bir sorun.

Bu röportaj netlik için düzenlendi ve özetlendi.

Yargıç Thomas’ın kendisini geri çekemediği 2004 temyiz davasıyla ilgili Pazartesi günkü Bloomberg raporuna ilk tepkiniz ne oldu?

Bağlam sorundur. Yargıçların geri çekmeleri gerektiğini geç fark ettikleri halde geri çekmedikleri vaka örnekleri vardır. Öyleyse, bu, Yargıç Thomas’ın geri çekmesi gereken ancak yapmadığı tek bir davanın olduğu bir defaya mahsus olsaydı, bence temelde bir hikaye olmazdı.

Ancak sorun şu ki, bu kesinlikle endişe verici davranış modelinin ve yanlış ve/veya eksik ifşa raporları dosyalamanın bu daha geniş modelinin bir parçası.

Thomas’ın burada gerçek bir hata yapmış olması mümkün mü? Crow’un bu davayla bağlantısını fark etmediğini mi?

Evet. Bunun bir kaza olması mümkün.

Ancak iki şey doğru olabilir: Yargıç Thomas’ın katılımı tesadüfi olabilirdi ve yine de yanlış olabilirdi. Kurallar yalnızca kötü niyetli davranışları yasaklamak için kurulmamıştır.

Thomas’ın bu 2004 temyiz davasındaki bir karardan mali olarak fayda sağlayacağına dair bir tartışma var mı?

Doğrudan bir şekilde değil, söyleyebileceğimden değil.

Thomas’ın açıklanmayan tatiller ve evinin satışıyla ilgili savunması, esasen Harlan Crow’un mahkemede hiçbir zaman işi olmadığı yönündeydi. Bu Bloomberg raporu, bu savunmayı etkili bir şekilde göz ardı ediyor mu?

Savunmayı düşürdüğünü düşünmüyorum. Bence savunmanın kendisinin eksik olduğunu gösteriyor.

Etik kurallarımızın ve finansal açıklama gerekliliklerimizin olmasının nedeni, sadece yargıçların doğru davalardan çekilmesini sağlamak değildir. Aynı zamanda, aşırı etki potansiyeli hakkında daha geniş sorular nedeniyle. Ve sadece ifşa kuralları yoktur, aynı zamanda federal yargıçların ve yargıçların ne tür hediyeler ve diğer menfaatler alabileceği konusunda da sınırlamalar vardır.

Bu nedenle, bu ilişkiden kaynaklanan tek sorunun mahkeme önündeki davalardaki potansiyel çatışmalar olduğunu öne sürmenin tam olarak tamamlanmadığını düşünüyorum.

İnsanlar buna yöneliyor çünkü işaret edebileceğiniz en somut şey bu ama bizim bu etik kurallarımız ve bu standartlarımız sadece bundan kaçınmak için değil.

Bu kurallarla başka nelerden kaçınmaya çalışıyoruz?

Genel olarak, yargıçların zengin bağışçıların emirlerini yerine getirdiği bir dünyadan rahatsız olacağımızı düşünüyorum.

Bu, burada olanın bu olduğu anlamına gelmez, ama bence hepimiz en azından bunun kaçınılması gereken bir şey olduğu konusunda hemfikir olabilmeliyiz.

O halde Thomas’ın kendisini 2004’teki bu temyiz davasından çekmek için herhangi bir yasal görevi olduğu fikrinde misiniz?

Evet.

Ancak burada ele aldığımız şeylerden biri de, kuralların bir karmaşa olmadığıdır; yaptırım mekanizmalarının olmamasıdır. Dolayısıyla, yargıçların gerçekten oldukça açık bir şekilde görevden alma yükümlülüğü olsa bile, onlar kendi kendilerinin efendileridir.

SCOTUS yargıçları, yalnızca mahkemeye gelen aile üyeleri olduğunda veya bir davadan mali olarak çıkar sağlayacak durumda olduklarında çekilmek zorunda kalırlar, değil mi? Yoksa olması gereken başka durumlar var mı?

Hayır, yargıçlar 28 USC bölüm 455 ile bağlıdırlar. Bu açıdan alt mahkeme yargıçlarını bağlayan aynı tüzüklerle bağlıdırlar.

Sorun şu ki, alt mahkeme yargıçları için yaptırım mekanizmaları var. 455’i tetikliyor gibi görünen bir davada hakim geri çekmeyi reddederse, mağdur tarafın hakimin reddine itiraz etmesinin yolları vardır. Ve Yargıtay’daki sorun, benzer bir mekanizmanın olmaması.

Thomas aleyhindeki iddiaların yağmuru herhangi bir cezaya veya tepkiye yol açabilir mi – bu ister iç mahkeme polisliği ister Yüksek Mahkeme etik kuralları olsun?

Bilmiyorum, ama yine soru, kuralların ne olduğu değil meli olmak. Soru, bu kuralların nasıl uygulanacağıdır.

Ve Kongre’nin bir şekilde yeni bir yaptırım mekanizması geçireceği konusunda kimsenin nefesini tuttuğunu sanmıyorum.

Bu nedenle, bence asıl soru, mahkemenin bir kurum olarak kendi çıkarlarına uygun olduğuna inanıp kendi uygulama mekanizmasını benimsemesinin, “her yargıç kendi adına karar vermesinden” daha sağlam bir mekanizmanın var olup olmadığıdır.

Baş Yargıç Roberts dün, Yüksek Mahkeme etiği konusunda Senato Yargı Komitesi önünde ifade vermeyi resmen reddetti. Bu beklenir miydi?

Mahkemeye çağrılmadı. Bu bir davetti. Kabul etmek zorunda değil. Bu onun ayrıcalığı. Tepkisinin böyle olduğu bir dünyada yaşıyor olmamız talihsiz bir durum ama mahkemenin talihsiz davranışı söz konusu olduğunda, bunun listenin üst sıralarında olduğunu düşünmüyorum.

Bu tartışmanın, sonunda Roberts’ın Kongre önünde mahkemeye çağrıldığını veya ifade verdiğini görebileceğimiz kadar büyüdüğü bir nokta var mı?

Hayır, ama yine söylüyorum, Başyargıç’ın Kongre önünde zorunlu ifade vermesinin gerekli olduğunu düşünmüyorum. İkili değil, ya baş yargıç tanıklık etmiyor ya da hiçbir şey olmuyor.

Mesele şu ki, mesele Yargıç Thomas’ı cezalandırmak ya da Yargıç Gorsuch’u cezalandırmak olmamalı. Sorun, var olan kuralları uygulamanın daha katı bir yolu olması gerektiği fikrinin arkasında bir tür kamusal zemin yaratmak olmalıdır.

Hepimiz bu kuralların tam içeriği konusunda aynı fikirde olmayabiliriz, hangi eylemlerin bu kuralları ihlal edip etmediği konusunda anlaşamayabiliriz. Ama öyle görünüyor ki, eğer kurallarımız olacaksa, onları uygulamanın bir yolu yoksa bunun bir nevi anlamsız olacağı konusunda hemfikir olabilmeliyiz.

Bu kuralların nasıl uygulanacağına dair önerilen fikirler var mı?

Elbette. Ancak çoğu, mahkemenin ilgilenmeyi kabul etmesini içerir.

Bence bu, baskıyı değil, bir nevi tayınlamaya ilişkin daha uzun vadeli, daha incelikli bir konuşma, ancak mahkemeyi sorunu çözmek için bir araç sağlamak için daha fazlasını yapmaya uzun vadeli çıkarlarına ikna etmeye yardımcı oluyor.

Ve yine, sorun ille de Thomas ya da Gorsuch olmak zorunda değil, sorun şu ki, kimsenin uygulayamayacağı bu etik kurallara sahibiz.

Yargıç Neil Gorsuch’un görevi kötüye kullandığı iddiasını detaylandıran bu haftaki Politico raporu, tüm bunların mahkeme içindeki daha büyük bir sorunun göstergesi olduğu ve bireysel yargıçların kabahatleriyle ilgili olmadığı yönündeki görüşünüzü destekliyor gibi görünüyor.

Ve sadece muhafazakarlar bile değil. Yargıç Sotomayor, geçmişte ifşa raporlarını gözden geçirmek zorunda kaldı.

Bu partizan değil, bu kurumsal. Sorun şu ki, şikayet eden insanlar ilerici olduğu ve muhafazakarlardan şikayet ettikleri için herkes bunun partizan olduğunu varsayıyor. Ve bu, asıl sorunun muhafazakarlar veya ilericiler olmadığı gerçeğini ortadan kaldırıyor. Buradaki asıl sorun, bir kurum olarak mahkemenin kendisini denetlemek için etkili bir yolunun olmamasıdır.

Ne zaman kendini denetlemesi gerektiği konusunda hepimiz hemfikir olmayabiliriz. Bireysel yargıçların davranışının ne zaman çizgiyi aştığı konusunda hepimiz hemfikir olmayabiliriz, ancak bu gerçekleştiğinde sonuçları olması gerektiğine katılmamak için aptalca bir neden gibi görünüyor.

Yargıtay için neden bir yaptırım mekanizması kurulmadı?

Sanırım kısmen, tarihsel olarak bununla ilgili daha az dış kaygı vardı. Tarihsel olarak, mahkemenin kendi kendine polislik yaptığına dair belki daha fazla inanç olduğunu düşünüyorum.

1969’da bir yargıç sözde bir etik skandalı karşısında istifa etti. Ve bence çok farklı bir zamandayız, sadece mahkemenin mevcut yapısı nedeniyle değil, aynı zamanda mahkemenin tarihinin çoğuna kıyasla siyasi şubelerle mevcut ilişkisi veya bunların eksikliği nedeniyle.

Amerikalılar, tüm bu son raporlardan sonra mahkemenin tarafsız bir hakem olacağına güvenebilir mi?

Bu biraz dolu bir soru. Eski bir Rus atasözü vardır: “Güven ama doğrula.”

Günümüz söyleminin sorunlarından biri, neredeyse kötü niyetli bir varsayımdan yola çıkmamızdır. Ve ne yazık ki, yalnızca iyi niyetle hareket eden yargıçlar, yine de ne zaman geri çekilmeleri gerektiğine karar verecek doğru kişiler olmayabilir.

İnsanların bunu görmesini sağlamak gerçekten zor çünkü adaleti kötü niyetli olmakla suçlayan çok yüksek sesli bir koro var ve “Hayır, iyi niyetliydiler” diyerek onları savunan bir başkası var.

Ben de arada kalarak herkese, “İyi niyetle hareket eden insanlar bile kendi kendilerinin yargıçları olmamalı” diye bağırmak istiyorum.