Een reis door Vietnam is simpelweg altijd te kort!

(REISVERHAAL) Vietnam is voor ons het land van noedels en vriendelijkheid, van betovering en brommers, van oorlog en vergevingsgezindheid. Weinig landen hebben zoveel te bieden als Vietnam! Onze reis door Vietnam begon in het noorden waar ik een hele bijzondere ontmoeting had en de natuur op zijn mooist is. Het brommeravontuur door de bergen van Ha Giang is om nooit te vergeten. De komende twee weken reizen we naar het zuiden, van Hoi An naar de Mekong Delta, het paradijselijke eiland Phu Quoc en Ho Chi Minh-city, waar de oorlogsgeschiedenis ons weer met beide benen op de grond plaatst. In totaal reizen we 3,5 week door Vietnam in een land dat hemelsbreed zo’n 1650 kilometer lang is. Wat is er veel te zien!

Deze reis door Vietnam maakt onderdeel uit van een wereldreis van een jaar. We begonnen in Namibië en de wildernis van Botswana, vervolgens genoten we van het eilandhoppen op de Seychellen, daarna reisden we vijf weken door Maleisië, vier weken door Australië, drie weken in Tasmanië, twee weken door de Pantanal in Brazilië, twee weken in het gekke Uruguay en daarna 5 weken door Chili en Argentinië. Om even bij te komen gingen we 3 weken naar Curaçao. Na deze vakantie in een vakantie reisden we 4 weken door Colombia – waar we ons makkelijk twee maanden hadden kunnen vermaken – gingen we 2 weken op vakantie in Panama en nog eens 3 weken kamperen in Costa Rica. Onze laatste bestemming in Midden-Amerika was het authentieke Guatemala, daarna vlogen we naar Tokio waar alles anders is. Het eind van onze wereldreis komt helaas steeds dichterbij!

Bijkomen

“Xin chào!” klinkt het op Danang Airport. Na een lange reisdag haalt een chauffeur ons op en de vrolijke Tay rijdt mee, hij werkt in het hotel waar we naartoe gaan. “Xin chào!” antwoorden we. “Hallo” is het enige Vietnamese woord dat we kunnen onthouden. Enthousiast maakt Tay een filmpje om zijn baas te laten weten dat we onderweg zijn. Als we in Hoi An arriveren moet hij meteen aan de slag: onze tassen naar boven brengen en gebakken noedels klaarmaken. Hij doet alles met een aanstekelijke vrolijkheid. We hebben best trek en de heerlijke noedels van Tay fietsen er in.

De volgende ochtend zijn we net op tijd voor het ontbijt. Het brommeren van de Ha Giang Loop en de reisdag naar Hoi An zijn intensief geweest, vannacht moesten we bijtanken en daarvoor zijn we op de juiste plek. Bij Mimosa worden we in de watten gelegd, de was wordt gedaan en aan het eind van de dag staat er een fijn voetenbadje klaar.

Hoi An  

In de middag gaan we op de fiets naar Nhan’s Kitchen Restaurant voor de lunch. De kip met passievruchtensaus is verrassend lekker. De eigenaresse voelt zich helemaal vereerd, omdat we 4 kilometer hebben gefietst om naar haar restaurant te komen. Ze tipt mij meteen de winkel van haar zus, voor het geval ik wil shoppen. “You like shopping? Same, same!” zegt ze. Hoi An staat bekend als de stad waar je spotgoedkoop kleding op maat kan laten maken. Het is verstandig om je goed in te lezen, want zo te zien verstaat niet iedere kledingmaker zijn vak even goed. Uit het straatbeeld maak ik op dat het vierkante model broek of blouse nog steeds populair is.

We brengen een bezoek aan de galerie en het museum van de Franse reisfotograaf Réhahn. Enkele van zijn portretten zijn wereldberoemd door de vele publicaties. Je kent ze vast! In de serie “hidden smiles” houden mensen een hand voor hun mond, het is een Vietnamese gewoonte om je glimlach uit schaamte of verlegenheid te verbergen. Het allermooiste portret – van een vrouw met indigo handen – stuur ik per post naar mijn neefje en nichtje. Dit is de op een na laatste kaart die ze dit jaar van hun oom en tante zullen ontvangen. Ze hebben straks een leuke verzameling postkaarten uit alle uithoeken van de wereld.

Drukte

In de oude stad is het enorm druk. Het is een wonder dat de historische Japanse brug niet bezwijkt onder de mensenmassa. Het centrum heeft, naast ontelbare winkeltjes en eetgelegenheden, prachtige authentieke panden. De gele wanden en gekleurde lampionnen maken Hoi An picture perfect. Op de lokale markt kan iedere fotograaf zich uitleven.

Geen brommers hier, maar in het voetgangersgebied mogen wel fietsen rijden. Treintjes van riksja’s duwen zich door de menigte “beep, beep, beep, beep, beep!!” roepen de bestuurders en ze fietsen brutaal door. Ze moeten wel, anders is er geen doorkomen aan.

Ik blijf het verkeer in Vietnam een wonderlijk fenomeen vinden, het is ongelofelijk dat (de meeste) mensen iedere avond zonder kleerscheuren thuis komen. Als een auto linksaf slaat, rijdt hij eerst een stukje tegen de richting in, om zich vervolgens naar de goede baan te verplaatsen. Ook brommers rijden – zonder dat vreemd te vinden – langs de stoeprand aan de verkeerde kant van de weg. Wij moeten op onze fietsen overal op voorbereid zijn, gelukkig is fietsen een vaardigheid die je niet zomaar verleert!

Betovering

“Wat is het rustig.” Als we ’s avonds terug zijn in het centrum verbazen we ons over de stille straten. “Hier klopt iets niet.” Bij de Japanse brug wordt het duidelijk: iedereen is bij de rivier of aan de overkant op de avondmarkt. Gelukkig! We maakten ons al zorgen. De zachte verlichting van duizenden lampionnen betoveren de Thu Bon rivier. Ze hangen overal: in de bomen, op de bootjes, aan de brug en de gevels. In het water drijven kartonnen wenslichtjes, ze worden verkocht door opdringerige verkoopsters (en godzijdank iedere dag opgeruimd).

Eric wil een foto maken van een prachtige, oude dame en ontkomt er niet aan om ook een wenslichtje bij haar te kopen. Ze is het gewend en lacht haar tand bloot. Voor 40 cent wensen wij onszelf alle geluk van de wereld toe. Vietnam kent alleen briefgeld, de lachende dame helpt ons uit de brand met haar wenslichtjes, want een geluksmunt zullen we hier niet vinden.

Versleten zolen     

“Would you like to try sticky rice? It’s traditional Vietnamese food, with slow cooked rice and beans. No need to have lunch, after sticky rice.” De plakkerige rijst heeft niet veel smaak, maar inderdaad, de lunch slaan we met gemak over vandaag. Zelfs na de fikse wandeling naar het stadscentrum, want we waren te laat voor de gratis fietsen van het hotel. Mijn schoenzolen balen ervan, ze beginnen te scheuren, maar moeten nog 5 weken mee. Ik heb geen zin om op zoek te gaan naar nieuwe sneakers! Vandaag brengen ze mij nog overal waar ik wil.

We slenteren door de stad en bezoeken het cultureel erfgoed van Hoi an. Na tig kilometer trakteer ik mijzelf op een voetreflexmassage en daarna sluiten we de dag af bij Restaurant & Café Tuan waar Eric de lachers op zijn hand heeft. Na het eten krijgt de taxichauffeur van de serveerster de instructie om Eric naar een “mental hospital” te brengen. Het meisje lacht uitbundig met haar hand voor de mond.

Overnachting: Chez Mimosa Hoi An Blue Villa (3 nachten)

Ontbijtnoedels

Om 5:45 uur zitten we aan de gebakken noedels. Zo vroeg is er nog geen vers brood en voor de noedels van Tay kun je ons altijd wakker maken. Hij beantwoordt onze gemeende complimenten met “Thank you. I like you”. Ik geloof dat hij vooral Eric leuk vindt, wat vast te maken heeft met zijn extroverte karakter. “I like you!” herhaalt Tay en we mogen niet weg zonder gegevens uit te wisselen. Wat een leuke kerel. Soms is het jammer dat je verder moet als je op reis bent.

Can Tho

De Mekong Delta in Zuid-Vietnam wacht op ons. Can Tho is niet moeders mooiste en de avondmarkt lijkt op alle andere avondmarkten, laat ik maar eerlijk zijn. Terrasjes met hangmatten hebben we echter niet eerder gezien. Grappig, zo’n rijtje hangmatten waarin gasten hun ijskoffie drinken, in hun telefoon verzonken zijn of een dutje doen! Wie o wie gaat dit concept in Nederland invoeren?  

We lopen naar het water en strijken neer bij Nha hang Lua Nep Resort & Restaurant. De menukaart is enorm: voor ieder wat wils. Op de kaart staan gekookte aal met kokosnootsaus, gebakken rat met vissaus en groene mango, en een curry van kikker geserveerd met brood. Mijn tilapia is niet helemaal wat ik had verwacht. Soms probeer je iets uit, in dit geval had ik beter net als Eric op safe kunnen spelen. Vegetarische noedels smaken altijd. Mijn tilapia’s lijken van een andere planeet, met hun koppen waar ik in kan kijken, dikke lijven vol graat en glibberige vel waar nog schubben aan zitten. Brrr. Ik graaf zorgvuldig naar een schoon stukje vis en combineer de gekarameliseerde saus met witte rijst. Computer says no. Eet-experiment mislukt.    

Floating market

Volgens onze gids Wendy van FME travel starten de handelaren van de Cai Rang Floating Market ‘s nachts om 2 uur. Wij vonden 4.45 uur al vroeg, hoewel het keiharde Vietnamese matras in het CT Morning Hostel niet uitnodigde tot uitslapen. We waren overigens niet de eersten die opstonden, een half uur eerder schrokken we wakker van gekakel in het trappenhuis. Niet iedereen heeft een boodschap aan de nachtrust van anderen.

Groothandelaren uit de regio komen met hun volledige oogst naar de drijvende markt. Ze blijven liggen, totdat zij alles hebben verkocht aan tussenhandelaren, die de waren op markten aan land doorverkopen. Je kunt zien wat op een boot wordt verkocht aan een lange stok met voorbeelden: aardappelen, ananassen, pompoenen. Het zijn altijd lang houdbare groenten en fruit. De handel vindt vroeg in de ochtend plaats, na 9 uur is er niet veel meer te beleven. Tot die tijd wordt er met ananassen gejonast.

Ontbijt bij Miss Di Hai     

In het drijvende restaurant van Miss Di Hai krijgen wij ons ontbijt. Ze is beroemd geworden, omdat Gordon Ramsey zo lyrisch was over haar noedelsoep. De soep serveert ze vanaf haar bootje, waar klanten met hun eigen boot tegenaan gaan liggen. Zo ontstaat er een dynamisch restaurant, waarin iedereen zijn eigen tafel en stoel bij zich heeft! Toeristen vinden het geweldig (wij ook), maar ook locals eten graag bij Miss Di Hai. Ze verkoopt iedere dag maar liefst 200 maaltijden, vertelt Wendy, goede business!

Onze tour gaat verder naar een traditionele rijstnoedelsfabriek, waar we zien hoe rijstnoedels nog altijd met de hand worden gemaakt. We varen door de met plastic vervuilde kanalen van de Mekong Delta en fietsen naar een tempel waar mijn aandacht wordt opgeëist door twee geofferde eenden. Bij de organische fruitkwekerij probeer ik voor het eerst “jackfruit”, het is zoet en vol van smaak. Heerlijk! In het restaurant wordt de livemuziek aangeslingerd en komt de karaokemicrofoon tevoorschijn. De decibelmeter geeft 110 decibel aan, net zo hard als het bed in ons hostel.

Overnachting: CT Morning Hostel – Can Tho (2 nachten)

Phu Quoc

De komende 5 dagen gaan we voor luxe op het zuidelijke eiland Phu Quoc. Eindelijk zien we de zon, hij bestaat dus wel in Vietnam! Strand, infinitypool en palmbomen: love it! Het bed is zo breed (2,50 meter, we hebben het opgemeten), dat ik Eric niet meer tegenkom als ik ’s nachts ben weggezakt in het heerlijke matras. Mijn versleten schoenen verstop ik krampachtig in mijn duffelbag, want dat kan op een 5-sterren resort natuurlijk echt niet!

We brengen de dagen door op een strandbedje, eten ons overvol bij het extreem uitgebreide ontbijtbuffet met pianomuziek, slaan de lunch over en gaan ’s avonds eten in een goedkoop restaurantje aan de overkant van het resort. Je ziet het, ons Nederlandse DNA is nog steeds in orde en ons dagbudget wordt geen geweld aangedaan. De plannen om het eiland te verkennen vallen volledig in duigen. We checken uit. Niks, tot vervelens toe!

Overnachting: Salinda Resort Phu Quoc Island (5 nachten)

Ho Chi Minh-city

Een laatste binnenlandse vlucht brengt ons naar Ho Chi Minh-city, het vroegere Saigon. Het is de laatste bestemming van onze reis door Vietnam. Vietnam is heel slecht voor onze footprint geweest, met maar liefst vier binnenlandse vluchten. Deze hele wereldreis is heel slecht voor onze footprint! Sorry daarvoor, een volgende keer doen we het anders. Nu hebben we alleen onze eigen reiswensen gevolgd en vervuld. Geen spijt, wel bewuste onbekwaamheid. De gevolgen voor mijn karma en geweten zal ik dragen. Eric heeft het makkelijker, die gelooft niet in karma.

Karma

Bij aankomst op de luchthaven krijgen we bericht van Booking.com dat onze reservering is geannuleerd, omdat onze creditcards niet zouden werken. Over karma gesproken. Gisterenavond kregen we het verzoek om onze kaartgegevens te updaten, omdat de accommodatie de kaart niet kon verifiëren. Dat hebben we gedaan. Wij kunnen in de app van Revolut (onze creditcards) echter zien dat er geen verificaties zijn gedaan. Hier klopt iets niet! Het is raar dat wij al een jaar lang accommodaties boeken en dat er nu ineens iets mis zou zijn met onze kaarten.

Als we proberen het appartement nogmaals te boeken zien we dat er vandaag geen beschikbaarheid is. De verhuurder heeft gewoon een dubbele reservering en doet nu alsof het aan onze creditcards ligt. Liegbeest! Gelukkig zitten we in een grote stad en zijn er slaapplekken genoeg. Als de boosheid is gezakt en de oren niet meer stomen zoeken we een ander appartement, waar we ons met een Grab-taxi af laten zetten.

Brommers

Wat een hoop brommers!! De toeterende stroom lijkt oneindig. Het blijft maar doorgaan en doorgaan. In Ho Chi Minh-city wonen 9 miljoen mensen en we hebben ons laten vertellen dat er 10 miljoen brommers zijn. Alleen toeristen lopen door de stad, wat heel onhandig is, want de stoepen staan vol met geparkeerde brommers en straatrestaurantjes. De meeste mensen pakken in Ho Chi Minh-city de Aziatische heilige koe. Soepeltjes glijden ze door de stad, alsof de brommer een verlengstuk van hun lichaam is. De stromen vloeien in elkaar over, voegen zich samen of kruisen elkaar beheerst. Nergens zien wij dat het mis gaat. Hoe kan het toch? 

De Nguyen Hue walking street is rustiger. Het statige beeld van oud-president Ho Chi Minh houdt vanaf zijn plek voor het stadhuis de wandelboulevard nauwlettend in de gaten. Straatartiesten zorgen voor vermaak. Wij wandelen een keer op en neer en bij onze zoektocht naar koffie vinden we het Japanse Chidori – coffee in bed. We kunnen in het café plaatsnemen, of in een van de 8 units met een dubbel matras. Er is er nog eentje vrij, voor een koffie met powernap. Gekke Japanners!

War Remnants Museum

De meest bezochte toeristische attractie in Ho Chi Minh is het War Remnants Museum, over de Vietnam oorlog (1955 – 1975). Of zoals de Vietnamezen hem noemen: the American War. We willen Vietnam niet verlaten zonder te leren over deze gruwelijke geschiedenis. De cijfers zijn moeilijk te bevatten. Ontelbare bommen en doden, en door het gebruik van het ontbladeringsmiddel Agent Orange zijn duizenden kilometers land verwoest en mensen blijvend verminkt. Nog steeds worden kinderen misvormd geboren en sterven in de omgeving van getroffen gebieden relatief veel Vietnamezen aan kanker.  

In de middag houden we het iets luchtiger, we gaan naar de roze Tan Dinh kerk, het mooie postkantoor en de Ben Thanh Market. Vis, fruit, koffie, noten, kleding, souvenirs, het is er allemaal. De scheuren in mijn schoenzolen maken dat ik behoedzaam om de vochtige plekken op de grond heenloop. Mijn neus helpt bij het bepalen van risicogebieden. “T-shirt, T-shirt? Coffee sir, Coffee?” We lopen met een vriendelijke lach en ons hoofd schuddend over de markt. Zo gauw je naar iets kijkt, staan er drie verkopers met hetzelfde item in hun handen. “Look, look here, madam!” Nee, dank je. Ik heb niets nodig, ik moet opletten waar ik loop.

Cu Chi Tunnels

75 kilometer buiten Ho Chi Minh-city liggen de Cu Chi Tunnels, dit is een 250 kilometer lang ondergronds gangenstelsel waar honderden Vietnamezen woonden tijdens de oorlog. Tom, onze gids van Tripguru brengt ons naar de Ben Duoc tunnels waar een veteraan vertelt over het leven onder de grond. Terwijl boven de grond bommen vielen hield hij zich als 17-jarige overdag schuil om ’s nachts uit de tunnels te komen om boobytraps te plaatsen. Mensen die boven de grond woonden waren overdag boer, brachten voedsel naar de tunnels en vochten ’s nachts mee. De veteraan wijst de gebieden aan die overdag door de Amerikanen werden beheerst en ’s nachts door de Vietnamezen.

De smalle gangen en kamers werden met de hand gegraven en moesten hersteld worden als er zware bom van een B52 was gevallen. De veteraan is zijn arm verloren in de oorlog, maar kan zijn verhaal nog wel vertellen aan volgende generaties. Je zou denken dat we leren van de geschiedenis, maar de koude oorlog tussen het kapitalisme en communisme of tussen Rusland en Amerika gaat nog altijd door, op het grondgebied van andere landen.

Smalle tunnels

De smalle tunnels zijn verbreed voor toeristen, zodat ook westerlingen er doorheen kunnen kruipen. Het is krap en benauwd. Jee, je zou hier moeten wonen! Het duurde 10 jaar voordat de Amerikanen doorhadden dat er ondergronds geleefd werd door de Vietnamezen. Om het gangenstelsel te verkennen en in kaart te brengen gebruikten ze ‘tunnelratten’, dit waren vaak Koreanen en Filipijnen die vooruit gestuurd werden. Deze jongens moeten doodsangsten hebben uitgestaan als ze met een wapen en zaklamp afdaalden in de tunnels, niet wetende wat ze tegen zouden komen. Dat konden naast vijanden ook dodelijke slangen, schorpioenen of andere boobytraps zijn. De Russische wapens waren misschien niet zo fancy als de Amerikaanse, de vallen die ze zetten des te barbaarser. 

Neutraliteit

We zijn nieuwsgierig naar de mening van Tom over de oorlog in Oekraïne, onze vragen vindt hij ongemakkelijk. Hij vertelt dat Vietnam neutraal is en dat het nieuws ook neutraal wordt gebracht. Hij heeft gehoord dat Amerika raketten in Oekraïne heeft geplaatst, gericht op Rusland. Voorzichtig zegt hij dat veel Vietnamezen het vreemd vinden dat een acteur president kan worden. In Vietnam is daarvoor een gedegen bestuurs-opleiding nodig. Het is een begrijpelijke gedachte.

Ook wij vinden dat ons nieuws neutraal en objectief is, hoewel dat nagenoeg onmogelijk is. Waarover bericht wordt, hoeveel, wat wordt weggelaten, wat wordt benadrukt, het heeft allemaal invloed op de beeldvorming. Nieuws is altijd een interpretatie van de werkelijkheid en oorlog is altijd de slechtste manier om conflicten op te lossen.

Overnachting: Soho Residence – Ho Chi Minh (3 nachten)

Reis door Vietnam

Wat een rondreis! In Vietnam leerden we ontbijten met noedels, brommer rijden door haarspelbochten en oversteken zonder angst. We hebben genoten van het vijfsterren resort, gevloekt op de houten bedden en onze kennis over de brute geschiedenis opgepoetst. Vietnam is een geweldig land, waar het reizen makkelijk is en de mensen opgewekt zijn. Het land is uitgestrekt, waardoor het onmogelijk is om alles binnen een paar weken te zien. Een e-visum voor maximaal 30 dagen is simpelweg te weinig! Vietnam is een land voor herhaling. De volgende keer gaan we met de nachttrein van Hanoi naar Sapa, om de noordelijke rijstvelden te bezoeken. En we gaan met een brommer over de Hai Van pas bij Hoi An. Nieuwe plannen zijn gesmeed, nog voordat we vertrokken zijn.

Ps. Ik maak gebruik van affiliate-links. Als je via de links of banners op mijn blog naar bijvoorbeeld booking.com gaat en daarna (via je eigen account) een accommodatie boekt, ontvang ik een kleine commissie. Ik houd daarmee deze site in de lucht, jij betaalt niets extra en maakt mij blij. Dankjewel!